“Dzieciństwo naszej córki, oprócz trudnych chwil wynikających z jej nieuleczalnej choroby, było też pełne pięknych momentów. Często, niczym pocztówki powracają do naszej pamięci pewne obrazy – malutka Julka siedząca nad basenem na Słowacji, Julka jadąca w samochodzie na kolejną wycieczkę, albo po zakupy do marketu. Dziś, wszystkie te aktywności są po prostu niemożliwe do zrealizowania. W ostatnich latach stan Julki znacząco się pogorszył. Nie możemy już tak beztrosko zabierać ją ze sobą w każde miejsce, wyjeżdżać na wspólne wypady, ponieważ po dziesięciu minutach w wózku Julka momentalnie blednie. Ewidentnie boli ją ta pozycja, coś ją uciska. Zaniechaliśmy wyjazdów, Julka pozostaje w domu. Dlatego też, zawsze musimy dzielić obowiązki z mężem i na zmianę opiekować się Julką. Ale nie załamujemy się. Mieliśmy wielu znajomych, od których słyszeliśmy nieustanne – „Ojej, jak my wam współczujemy”, „jakie wy macie ciężkie życie”, „biedne dziecko”. Niestety, ale takimi komentarzami tylko pogłębia się poczucie bólu. Przecież rodzice nieuleczalnie chorych dzieci nie żyją w permanentnym smutku, też pragną wyjść w końcu z tego stanu i, na ile jest to możliwe, zwyczajnie zacząć cieszyć się życiem. I my tak właśnie robimy – cieszymy się każdą chwilą, rodzinnym spotkaniem, popołudniową kawą. Mamy swoje pasje i doceniamy to, co mamy, bo doskonale wiemy, jak wszystko w życiu jest ulotne.”
Mama naszej podopiecznej – Julki 
