„Karolcia jest naszą perełką, największym skarbem na świecie. Nasze życie z Karolinką nie jest gorsze, jest po prostu inne. Może nasza córeczka nie będzie chodzić, ale to my mamy nogi i ręce, aby ją zanieść choćby na koniec świata. Może nie będzie mówić słowami, ale przekaże nam wszystko pozawerbalnie, bo mamy otwarte serca. Być może nie zatańczymy z nią na jej weselu, ale jako rodzice mamy siłę, aby każdy nasz wspólny dzień uczynić tak wielkim świętem. I to właśnie chcemy robić. Cieszymy się z małych kroków Karolinki – z podnoszenia nóżek, z nieśmiałego uśmiechu, z dźwięku jej głosu, gdy ściągamy balonik z rurki tracheostomijnej. Jan Paweł II mówił – „Jeszcze będzie pięknie, mimo wszystko. Tylko załóż wygodne buty, bo masz do przejścia całe życie.” I tego właśnie uczy nas Karolcia – że w życiu najpiękniejsze są momenty, że nie można się poddawać. Nieważne jest to, co było kiedyś. To już przeszłość, która minęła i nie wróci. Jutro tak naprawdę jest wielką tajemnicą, dlatego trzeba cieszyć się tą chwilą, która jest tu i teraz…”
Mama naszej podopiecznej Karolinki