Historie

Jakiś czas po śmierci Piotrusia dowiedziałam się, że jego kolega odebrał sobie życie. Pomyślałam, że to niesprawiedliwe: moje dziecko tak bardzo chciało żyć, miało tyle planów, a inni nie szanują ż...

Nie zapomnę tej sceny do końca życia. Po trzech latach walki o życie Igi opuszczałyśmy oddział onkologii, aby przejść pod skrzydła hospicjum domowego. Wszyscy rodzice pacjentów zgromadzili się na k...

Pamiętam, jak poznałam inne hospicyjne mamy. Poczułam, że im nie muszę niczego tłumaczyć. Nie muszę udawać. Mogę śmiać się z nimi do rozpuku a za chwilę płakać. Bo takie właśnie jest życie z chorym...

Mój syn był z nami 56 dni. To było 56 dni cudu. Nikt nie dawał mu szans na opuszczenie szpitala. Czasem myślę, że Robert po urodzeniu walczył właśnie po to: żeby przyjechać do domu. Być tu z nami. ...

Mąż jeszcze głaskał ją po głowie. Powiedziałam: Kinga już chce odejść, pozwól jej. Zabrał rękę, zrobiliśmy krok do tyłu. Wtedy jej serce przestało bić. Spojrzałam na zegarek: było tuż po 21. Kolejn...

Za śmierć dziecka można mieć żal do całego świata, a można starać się przekuć ją w coś dobrego. Wybrałam to drugie. Wiem, że dzięki Hani jestem dostatecznie silna. Jej odchodzenie było najtrudniejs...

Najpierw człowiek myśli, że jego to nie dotyczy. Jakby nowotwory dziecięce istniały w jakiejś innej rzeczywistości. Potem, gdy jego dziecko zachoruje, długo wierzy, że akurat jemu się uda. A potem ...

Kiedyś z mężem współczuliśmy rodzinom, w których rodzi się chore dziecko. Dziś, gdy sami jesteśmy jedną z nich, mamy zupełnie inną perspektywę. Na córkę patrzymy nie z litością, a z wdzięcznością i...

Mam dwie wnuczki: 9-letnią Hanię i 12-letnią Antosię. Hania jest charakterna, uparta, zawsze stawia na swoim. Nie wiem, skąd ma ten zadziorny charakter. Może stąd, że urodziła się chora, więc od ma...

Jestem powojenną sierotą, wychowałam się w domu dziecka. Wiem, jak to jest być na świecie samą jak palec. Dlatego jestem tak dumna z rodziny, którą założyłam. Z dzieci, z wnuków, z prawnuków. Z teg...